De Pen
Met het uitreiken van ‘de pen’ werd het wel bijzonder stil ’s morgens vroeg bij de Houtsnip. Komt ’t je bekend voor? Iedereen denkt gelijk ‘Oh nee, een boek schrijven…?’ Tuurlijk niet. Je hoeft alleen maar een boekje ‘open’ te doen!
Natuurlijk zit niemand te wachten op zo’n ‘En-toen, en-toen…’-verhaal, en dat ik ’s morgens om 7 uur de hond naar de buren gebracht heb, en toen…
Alleen de ervaring leert me nu wel dat er het hele weekend met een schuin oog naar me gekeken werd: ‘Oei! Daar komt ze weer aan!’ Alsof ik de weekend-notulist zou zijn met een compromitterende ondertiteling van jullie acties. En dat de beelden op de eerstvolgende Dumpert zouden komen te staan.
Here’s to you, guys, jullie vroegen om een verslag!
(Disclaimer: als je sowieso niet op een lang verhaal zit te wachten, maar wel wilt weten hoe het was, kan je naar beneden scrollen voor een ingekorte versie).
Zaterdagochtend 08:45u
Iedereen strak op tijd bij de Houtsnip (eigenlijk een luxe P, inclusief Dixie mèt hangslot). Netjes handen geschud en voorgesteld. Onthouden is natuurlijk een uitdaging. Je naam wordt echt pas bekend als er later wat aan de hand is. (Lees rustig verder…). Groepjes werden onderling gemaakt. Ik sloot aan bij de Tourgrouppies en de Snelle Jelle’s hadden aan een half woord genoeg. Here we go!
Onderweg
Onderweg was alles verbazingwekkend groen. Helder frisgroen: Nederland door een vet groene bril. Prachtige weilanden, gemaaide akkers, big blue sky en een zonovergoten dag. Laat de terrasjes maar komen!
Nou, en die kwam. Bij ‘De Wippert’ in Lochem. En hoe… dikke stukken appeltaart. Daar draaiden de manschappen hun hand niet voor om. De roze aardbeienbavarois was bij de dames populair. Gezamenlijke teambuilding aan het zwembandje.
Daar waar de waardin de weg kwijt was met alle koffie, Latte Macchiato en dubbele Espresso, kon Iedereen wel afzonderlijk zijn consumptie aftikken bij de kassa en weer door. (Belangrijk item om te noemen…).
Nog meer ontploft vers groen: groen, groener, groenst. Op het land werd druk gehooid. Links en rechts, voor en achter ons zagen we prachtige weilanden. Glad als biljartlakens, alsof wij Hollanders koeien op een golfcourse houden. Al dat groene voor de koeien. Van hier tot en met het eindpunt van ons ritje, and beyond. Geen bloemetje te bespeuren… Niet normaal toch?
Geen tijd om nu de wereld te verbeteren., dát doe je met een biertje aan de bar. (Lees vooral hoopvol verder…).
Lunch
We reden tussen Haaks- en Eibergen door zagen een prachtig Twente. De lunchlocatie was bij een molen: Sevink in Winterswijk. De appeltaartgangers van de koffiestop namen nu een uitsmijter als toetje, terwijl de dames nibbelden aan een tosti. Waar laten jullie dat!
MRA
Niet te lang hangen aan de tafel: huppakee, nog 139 km te gaan. We wachten even om de Snelle Jelle’s vóór te laten gaan. Afijn… zitten wij als Route 66-tourgroupies een beetje op de geplande binnenweggetjes te gassen, kijk je naast je en zie je in een flits een grote grijns van Marco… en de rest… en de rest … zoef zoef… Terwijl WIJ de route volgden! (Snap jij het?).
Maar weet je… eigenlijk kun je de groep gewoon aan zien komen. Daar waar ik een beetje op de weg zit te letten en die te checken met MRA, zie ik met de inhaalacties gewoon een dikke gele streep. Zoveel mobieltjes op een rij, dan moet het een file zijn. Dus… de VMTC zet zichzelf op de kaart!
En als de Schnelle Jelle’s (inmiddels zitten we in Duitsland) weer van ons wegrijden, zie ik het gele lijntje zich splitsen in twee stukjes en een paar seconden later is de self-induced file weer opgelost. Simpel as that.
De weggetjes
’s Middags weer lekker slingeren op de boerenweggetjes. Om Bocholt heen en zuid langs Doetinchem. Ook prachtige groene weilanden. Alleen nu kwam het gras van het land af en ging met grote landbouwvoertuigen naar de schuren. Zo kwam het dat er ook meer zand en grind lag, omdat de trekkers in de bochten de gravelberm meenamen. De weggetjes werden ook nog weer smaller en kleiner, dus het was echt een verrassing om in Rees uit te komen.
Hotel
We mochten parkeren in de kelder van het hotel. Een steil stukkie naar beneden met roldeur. Wel eerst op ’t knopje drukken, zei Remko nog in z’n ochtendtoespraak… Gelukkig konden we doorrijden en hadden we beneden een mierenhoop van motoren. Strak parkeren, stapelen lukte niet.
Bij de receptie ook een mierenhoop. Het lopende vuurtje ging al snel: kamersleutels konden niet gemaakt worden! Hoe dan? Eigenlijk viel het wel mee. Samen met je slapie kreeg je één sleutel. Dus goed voor het teamverband.
Maar nog wat…
Ook al had de VMTC de kelderkuil zelf gereserveerd, tussen onze brikkies stonden er toch nog een paar Deutsche Leute mit ‘m auto ingeparkeerd. Wouter was zo galant om mee te gaan om te bevrijden.
Bier
Yesss, tijd voor het bier! Snel in het sop tussen de stralen door, zweet uit de bilnaad en okselfris naar het terras. Wat een gaaf uitzicht! Direct aan de Rijn. Je zag de rijnaken voorbijkomen en tsjonge, sommigen duwden wel 6 bakken voor zich uit. Knap!
De zon scheen en de VTMC mengelde gezellig. Even zat ik bij Bente bij tafel 101 en even later bij Daisy en Lynn aan tafel 108.
Wat moet ik daarmee, met die details in een verslag, denk je. Maar…. ehh, zie je het voor je? Een groep van zo’n 40 man, bestel maar, bestel maar, bestel maar… en dat je dan te horen krijgt dat je per tafel moet afrekenen. Bierviltje turven, hoe zeg je dat in het Duits?
Gelukkig ligt het tempo van bestellen hier een stuk lager. Hier heb je tenminste bijna standaard een Grosses Bier, in Nederland moet je het doen met zo’n lullig fluitje. De items af te rekenen werd daardoor drastisch verlaagd, ook al moest dat nog gebeuren vóóóór het avondeten. Lange rij bij het pinapparaat…
Bente had ik daarvoor even getrakteerd op een biertje, dat verdienen voorrijders gewoon! Ook al was dat inmiddels een tweedehandsje geworden, omdat Marco míjn biertje weer opgepakt had bij de kassa (ere wie ere toekomt). Nu snap je hoe lekker het ging, of er een ‘rest’rekening overbleef weet ik niet.
Sowieso dank je Bente, voor het lekkere voorrijden! Ook al vroeg ik me echt af op het laatste stuk van de route toen de boerenweggetjes steeds kleiner werden, de strontgeur steeds indringender en MRA de kilometers aftelde, waar we terecht kwamen. Ehh… just follow the leader!
Diner was super. Goed geregeld: we hadden buffet. Beter dan dat je met zo’n hele groep allemaal kip met patat moet eten. Gezellig met Margrieta en familie Bor aan tafel. Lynn had haar crea spullen mee.
De bedieningsmevrouw was er maar druk mee. De ober, die snapte het wel. De kassa bleef roodgloeiend staan van drankjes per persoon afrekenen.
Afijn, soms is het wat het is, en heeft ieder hotel zijn manier van werken. Voor zo’n relatief kleinschalig hotel is een grote groep ook een overval. Zand erover met dat afrekengebeuren. Genoeg dingen om over te mopperen en andere dingen in de wereld te verbeteren.
De toerist
’s Avonds hebben we nog een stadswandeling gedaan. Rees, liggend aan de Rijn, is een leuk vestingstadje. Eén kunstenaar was creatief geweest en verspreid over het stadje beelden van gewone mensen neergezet. Naast de vijver werd het beeld van de zwemster nog belaagd door Jack, toen ze gebukt stond klaar om te duiken.
De speeltuin werd ontdekt door Lynn, die hing in de schommel. De rest van de jonge garde, Mathieu en Jack, hadden wat anders ontdekt. Er stond nog een stenen kunstwerk: granieten palen bij elkaar, waar in het midden water uitkwam, en een bol die daarop lag te draaien. En die bol, vonden ze, moest maar ’s de andere kant op draaien. Ding was niet te tillen, maar wel te stoppen. En ja, gelukt! Ze wisten hem de andere kant te draaien, maar toch kwam hij een moment stil te liggen en ging hij toch weer naar zijn voorkeurs kant. Wat het noordelijk halfrond hier mee te maken heeft… zoiets als het water in ’t afvoerputje, wanneer je het bad leeg laat lopen? Interessant en intrigerend object.
De hoogste tijd
In de prachtige avondzon nu verder wandelen en snel terug aan het bier! Huh? Mogen niet meer bestellen? Tent ging dicht! Dat was even een teleurstelling 3.0.
Gelukkig is de VMTC niet voor één gat te vangen; het dorpscafé was nog open. De kroegtijgers konden daar nog de review van de dag doornemen (pen ff lenen..?) Marco ging niet mee op zijn badslippers.
Dag 2
’s Morgens wakker worden tijdens het ontbijt. Gezellig gekakel. Vroege vogels hadden hun motor al bevrijd uit de kelder. Nieuwe rijcombinaties werden gemaakt.
We begonnen met natte wegen in een mottertje. Ondanks de natte ochtend, kon er snel weer heerlijk droge bochten gereden worden. De verdere weersverwachting was heel goed.
Fantastische mooie route! Je zou het eigenlijk de ‘rivierentocht’ kunnen noemen. Prachtige vergezichten, slingerdijkjes en bruggen. Veel bruggen, de één nog mooier dan de ander. Opvallend was de ‘Golden Gate’-Rijnbrug bij Emmerik. Bij Grave komen we een regenboogbrug tegen. De Market Garden brug. Vlak erna zag ik een herdenkingsmonument met de Nederlandse en Amerikaanse vlag half stok. Het is immers 4 mei vandaag en vanavond 2 min stilte. Morgen Bevrijdingsdag en dan kan de vlag weer hoog in het vaandel. Die Amerikaanse mag voor mij nog wel 4 jaar halfstok blijven.
Leuk dat we ook twee keer met de pont gingen. Natuurlijk handig om dan losgeld bij je hebben, ook al is alles in Nederland pin-gericht. Bert had dat ff goed geregeld voor ons allemaal. Huppakee, in een keer ff aftikken.
Panne
Onderweg zag Bert bij Jack dat zijn kettingspanner losgegaan was. Oei! Even sleutelen. Tuut-tuut, Bente! Die had dit geluid gesynchroniseerd met de playlist en een paar bochten verder dacht “Wat rijden we lekker.” …met Jerry op haar staart! Was eigenlijk wel komisch.
Moertje was in de tussentijd al aangedraaid en ’t cluppie kon weer op pad. Inmiddels was het zwaan, kleef aan met een groep van 9. Splitsen is dan wel handiger.
Van kroketten en cardan
Op naar de lunch! Motorrijden, terrasje, kletsen, ideale combinatie. Maarrr… daar zien we de groep van Remko en Berry in de berm. Wat dan? “Berry z’n cardan stuk”, vernam ik van Remko. “Ff een plannetje bedenken”. Kak, dan sta je daar met je machien…
Inmiddels zaten wij al lang en breed aan de kroketten. In plaats van dikke uitsmijters was krokettenbrood nu de populairste bestelling. Hier was het ook gezamenlijk betalen. Leek wel een rode draad door dit weekend, zucht. Gelukkig hadden we ‘Harold van Finance’ bij ons en met een onderling open QR tikkie heeft SuperHarold dit even handig opgelost.
Natuurlijk standaard mopperaar gesprekstof over brood, warme of koude koffie. Dan besef je dat dat mierenniveau-geneuzel is als je eenmaal navraag doet over de cardan.
Van Remko hoorde ik dat de ANWB erbij is geweest. “Dat duurde bijna anderhalf uur, maar gelukkig hebben we in de tussentijd kunnen lunchen bij een restaurantje. Cardan aan gruzelementen en een ophangbout volledig foetsie. Zijn GS is opgehaald en Berry zelf door z’n vrouw. Wel een duur grapje waarschijnlijk maar gelukkig is hij niet onderuitgegaan! We hebben nog gezocht naar die bout, maar dat had uiteindelijk niet uitgemaakt. De boel was al zover stuk dat Berry toch niet verder had gekund.”
Het einde van de middag nadert
Inmiddels vanaf omgeving ’s-Hertogenbosch de kms naar het noorden via Geldermalsen, pontje bij Amerongen. We reden langs het kasteel, en daarmee leuke ideeën om daar een zelf een keer een kijkje te nemen. Goed gedaan met die toeristische sightseeing route!
Zo reden we richting Achterveld, Barneveld en de Dorpskamer, Ermelo. We merkten dat de vermoeidheid langzaam kwam opzetten. Af en toe vielen er gaten in onze tourgroeppie van 9, die ook wel weer snel dicht trokken op het rechte stuk. Onderweg hadden we al besloten te splitsen bij de A1 i.v.m. huiswaarts gaan. Leendert moest nog helemaal richting Rotterdam. Ik zei nog…”Hoe dan… lid zijn van de Veluwse Motor Tour Club?” Maar dit was het jaarlijkse uitje met Charles. Nou, dat was dan goed gelukt!
Pen leeg
Pen bijna leeg, moet wat overlaten voor de volgende.
Ik heb hiermee nog dubbel kunnen nagenieten van een geslaagd weekend. Wellicht poppen met het lezen nog andere anekdotes op met fun-factor. Nou, daar is het voor bedoeld, dus geniet nog lekker na, met nog twee videootjes van de Motor 2-daagse 2025!
En voor de scrollers in het kort:
Was leuk!
VMTC, thanks!
Birgit
