Eindelijk was het dan zover we vertrokken naar de Harz in Duitsland. We vonden het tijd worden omdat we al heel veel dingen aan onze neus voorbij zagen gaan door die verrekte Corona toestand.
We vertrokken dan ook goed gehumeurd vanuit Stroe. Ik, Hermieke en Evert Jan van Ramselaar. We hadden een pittige rit voor de boeg ruim 450 km. Het kon allemaal wel wat korter maar we wilden maar een klein stukje autobaan rijden. De rit is goed verlopen, en met dat we een goeie 100 km Duitsland in waren werden de bochten dan ook spectaculairder. We hadden pension Mona Lisa besproken in Braunlage. Beetje rommelig maar wel gezellig. Hermieke en ik sliepen op de olifanten kamer en Evert Jan op de papegaaien kamer. De eigenaren hebben elke kamer beschilderd en een eigen thema gegeven. De weersomstandigheden waren erg goed, dat maakt het allemaal al snel ok. We konden niet in het pension dineren maar dat wisten we. Het was ook niet nodig want in het dorp waren restaurantjes genoeg. Echter hebben we eigenlijk gezien de drukte overal (wachtrijen om ergens te kunnen eten) veelal bij de Griek gegeten. De eerste avond stonden wij ook in die rij maar dat beviel ons niet dus heb ik gevraagd kunnen we ook reserveren. Ja hoor dat kon. De volgende dagen konden we dan ook zo doorlopen naar de tafel, voor de mensen die dan in de rij stonden was dit echter minder want op die wijze duurde het nog langer.
Maar goed het rijden daar op dag twee drie en vier was schitterend. Mooie prachtige glooiende brede wegen met het nodige bochtenwerk. Helemaal super. Ik had routes gemaakt van rond de 275/325 km, waar we dan ook met volle teugen van genoten. Het enige wat een triest aanzien gaf waren de dode fijnsparren. Echt verschrikkelijk om te zien hele bossen waren door een kever geveld. Zover je kon kijken was de boel dood.
’s Avonds zaten we lekker buiten en namen dan een borrel die ik had meegenomen. Nadat ik met hulp van Evert Jan al de Wiskey had opgeslobberd zei de pensionhouder “bier en fris staat in de koeling als je wat wil moet je het pakken en zelf bijhouden wat je gebruikt”.
Na vier dagen daar heerlijk te hebben rondgetoerd was het alweer tijd om de spullen weer op de brommers te knuppen en met de terugreis te beginnen. De eerste 150 km ging goed, totdat we opdat moment een N-weg opdraaiden. Ik reed voorop en Evert Jan achteraan; Hermieke reed tussen ons in. Ik draaide dan ook de weg op maar er kwam een auto aan maar voor mij kon dat nog heel makkelijk. Hermieke dacht ik laat de auto maar even voor gaan, maar daar had Evert Jan niet op gerekend. Het gevolg was dan ook dat hij Hermieke aan de achterkant raakte. Gelukkig er is niemand gevallen, maar er was wel materiële schade. Evert Jan vond het echt verschrikkelijk dat hen dit was overkomen en baalde dan ook stevig. We hebben de spullen met verband uit de verbandtrommel weer aan elkaar geknoopt zodat we na een korte pauze en iedereen bekomen was van de schrik onze reis hervatten. We kunnen spreken van een super vakantie en hebben er allemaal van genoten. Het voorval van de laatste dag kon onze pret die we de dagen ervoor hadden gehad niet vergallen.
Marcel Koers
