Nadat we al zo veel zaken hadden moeten laten schieten dit bijzondere jaar, wilden we toch nog wel graag iets doen voor de leden. En toen de regels rondom Corona begin september allemaal wat minder streng werden en het leek dat we toch wel aan de winnende had waren, hebben we toch maar eens even de koppen bij elkaar gestoken en gekeken wat we konden en mochten regelen voor de leden.
Een bijzonder jaar is het zeker wel, maar duidelijk om een andere reden dan we vorig jaar ooit hadden kunnen denken. We (bestuur en TC) waren vorig jaar al hard bezig om 2020 een bijzonder jaar te laten worden. We bestaan dit jaar namelijk toch écht 40 jaar! En daar hebben we nu helemaal niets van kunnen waarmaken. Laten we dan ook hopen dat het gezegde klopt; wat in het vat zit, verzuurt niet!
Maar goed, wat konden we dan nog wél regelen – natuurlijk binnen de gestelde regels rondom Corona? Er waren gelukkig net wat versoepelingen in de horeca kenbaar gemaakt, dus een mooie dagrit gecombineerd met koffie, gebak en een lunchstop leek mogelijk te zijn. En dan natuurlijk de koffie met het gebak lekker op kosten van de club!
Ik (Remko) had wel ideeën over waar de rit heen moest gaan, inclusief de desbetreffende stops. En met die stops natuurlijk even contact opgenomen om een-en-ander in goede banen te leiden. Het is momenteel domweg niet handig om onaangekondigd met meer dan 15 mensen aan te komen. Dus aanmelden is nu erg belangrijk. Niet alleen voor ons als club om te weten hoeveel groepen we moeten maken en hoe we de groepjes moeten indelen, maar ook voor de horeca-ondernemer. Er zit ook direct een maximum aan het aantal deelnemers, wat momenteel wordt gedicteerd door het Corona-beleid. (Overigens het is natuurlijk nóg belangrijker dat er ook voldoende appeltaart in huis is…).
De aanmeldingen kwamen in eerste instantie niet eens zo vlot op gang. En ook hier is de verwachting dat dit ook wel een beetje komt door Corona. Iedereen is terughoudend in toezeggingen en wacht liever even af. En dat is natuurlijk ook precies wat er van ons allen gevraagd wordt. Maar uiteindelijk stond de teller aan deelnemers op een mooi aantal: 27!
Na het beginpraatje en de indeling in 4 groepen op de zondag zelf, konden we vertrekken. De dag was fris gestart, de temperatuur kwam maar net boven de 10 graden uit. En omdat het een paar dagen ervoor flink had geregend zat er meer dan voldoende vocht in de lucht. Maar tijdens de koffiestop verdwenen de eerste tussenlaagjes al in koffers en tanktassen. De zon liet al aardig van zich spreken.
Vooraf was er niet verteld waar de rit naar toe zou gaan. Alleen een belofte dat het door een aantal van de mooiste stukjes van Nederland zou voeren en dat de rit ongeveer 260 kilometer zou zijn. De route vertrok vanaf De Houtsnip in zuidelijke richting over de N302 richting Speuld om daar linksaf te buigen richting Elspeet en Vierhouten. Langs het Gortelsche Bosch, waar de eerste voorzichtige herfstkleuren al te zien zijn. Na het Gortelsche Bosch rij je vrij snel het uiterwaardengebied van de IJssel in. Een klein stukje over de IJsseldijk en met het pontje over tussen Welsum en Olst. Vanaf dit moment was de zon ook zeer overtuigend aanwezig en liep de temperatuur vrij snel op.
Na Olst ging de route een stukje ongeveer parallel aan de IJssel omhoog richting Wijhe, het gehucht Lierderholthuis en daarna Heino. De weg tussen Olst en Heino waren allemaal smalle wegen met af-en-toe een scherp bochtje naar links of naar rechts. Tussen uitgestrekte weilanden, veelal zonder afrastering, hoge maisvelden en grote boerderijen door.
In Heino was de koffiestop bij Eetcafé Marktzicht. Een café met direct uitzicht op de grote centrale kerk van Heino. Er was afgesproken dat we er om 11.00 terecht konden. En er zou zéker voldoende appeltaart zijn omdat we ook de eerste gasten zouden zijn. Nadat we (de eerste groep) de motoren hadden geparkeerd ging eigenlijk direct de deur voor ons open. En ze hadden zich duidelijk voorbereid, want binnen 2 minuten zaten de eerste van ons al aan de koffie. En nog een paar kleine minuutjes later stonden de eerste stukjes appelgebak ook al op tafel. Goed geregeld!
Gaandeweg druppelden de derde en vierde groep ook binnen en kon de eerste groep al weer aan het tweede deel van de route beginnen. Een aantal van ons werden bij het oversteken nog even ‘vriendelijk’ benaderd door een aantal voorbij stormende wielrenners. Ze hebben (denk ik) nét niet kunnen verstaan wat ik voor aardigs terug heb gezegd. Misschien ook maar goed…
Na Heino ging de route nog weer een stukje richting het noorden, richting Dalfsen. Gaandeweg wordt de omgeving dan weer een beetje ‘bossiger’. Vlak voor de Vecht sloegen we rechtsaf richting Vilsteren en Ommen. De weg valt zeker niet op door alle bochten. Die zijn er gewoon niet, maar de omgeving waar je door heen rijdt is erg mooi. Af-en-toe kan je links een glimp opvangen van de uiterwaarden van de Vecht. De Vecht loopt meanderend door het landschap en ziet er nergens hetzelfde uit. Erg mooi.
Na Ommen bleven we de Vecht volgen, over de Beerzerweg richting – verrassend – Beerze. Beerze is een zogeheten Buurtschap en wordt door vele toeristen bezocht om de karakteristieke ‘hallenhuisboerderijen’. Beerze ligt in een ‘Natura 2000’-gebied en is dan ook een zeer bijzonder natuurgebied. Een aanrader om ook eens de motor stil te zetten en een eindje de benen te strekken.
Bij Mariënberg staken we dan eindelijk de Vecht over om richting Hardenberg te rijden. Daar ligt een klein natuurgebied de ‘Oldemeijer’. (Waar ondergetekende vroeger als klein jongetje nog eens zijn kinderfeestje heeft gevierd).
Via een aantal kleine plaatsen zoals Heemserveen, Slagharen en Hollandscheveld rijden we rechts van Hoogeveen al slingerend verder omhoog. Bij Spier rijden we dan het Nationaal Park Dwingelderveld binnen. Wederom een van de mooie nationale parken die Nederland rijk is. Eigenlijk loopt er ook maar 1 doorgaande weg door het park en die komt dan natuurlijk uit in Dwingeloo.
In Dwingeloo is het dan ook hoog tijd om eens wat aan die rammelende magen te gaan doen. Bij ’t Hof van Dwingeloo’ is er gereserveerd. Na allemaal netjes onze handen te hebben gedesinfecteerd worden we door gewezen naar de achtertuin van het restaurant, die speciaal voor ons helemaal is vrijgehouden. Een bijna sprookjesachtige ommuurde binnentuin met allemaal oud metselwerk en veel planten en bloemen. Erg gezellig en ook heerlijk gegeten! Er wordt her-en-der aan de tafeltjes veel gekletst en erg gelachen. Dat zijn we dus nog niet verleerd in die paar maanden Corona… Gelukkig maar!
Na de lunch beginnen we dan definitief aan de terugweg. We hebben er dan ook al zo’n 150 kilometer op zitten. Al is er nog niemand die moppert over stijve benen, beurs achterwerk of andere ongemakjes. Eigenlijk is iedereen het er wel over eens, de rit tot zover was de moeite waard! En dat is altijd erg leuk om te horen!
We maken eerst even een paar ‘snelle’ kilometers via Ansen, Oosteinde en Ruinerwolde. Een redelijk rechte 80-kilometer weg langs boerderijen en uitgestrekte weilanden. De weg eindigt bij Meppel, waar we rechtsom heen rijden om vervolgens langs de rivier, de Meppelerdiep, af te zakken naar Zwartsluis.
Een klein stukje verder steken we de rivier ‘Zwarte Water’ over met nogmaals een pontje. Het is wel een beetje dringen en proppen, maar we kunnen er met 2 groepen toch op. Na de overtocht blijft de 2e groep even ‘treuzelen’ om de eerste groep even wat ruimte te gunnen.
Via de Kamperzeedijk, die overgaat in de Grafhorsterweg, steken we de IJssel over naar Kampen. Langs de IJssel gaat het dan via diverse dijken langs De Zande en Zalk. Na Zalk ga je onder de A28 door en daar staat (bij velen bekend) een ijscokraam. Daar stoppen we even voor thee. Nou ja… hij schenkt geen thee. Maar niemand is ontevreden!
Het blijkt dat onze gasttoerleider Han ergens de route is kwijtgeraakt. We proberen hem nog te pakken te krijgen en de goede richting op te krijgen. Maar communicatie tijdens het rijden is soms toch wel lastig. Later begrepen we van rijders uit Han z’n groep, dat ze een enorm mooie route hebben gereden, maar duidelijk niet de route die was uitgezet. Misschien kunnen we volgend jaar nog eens Han z’n route rijden?
Evengoed natuurlijk enorm bedankt voor je inzet Han!
Na de ijsstop komen we op steeds meer bekend terrein. Na Hattem rijden we eigenlijk alleen nog maar door het zo vertrouwde Veluwe-gevoel. Berken- en dennebomen in overvloed. Langs het natuurgebied De Sprengen, via de N795 richting Nunspeet. Daar wachtte nog een kleine verrassing in de route. Een klein weggetje die een aantal van de leden nog niet eerder had gereden. En dan nog wel zo ‘dicht bij huis!’ Vanaf de N795 richting Nunspeet, vlak voor de A28, kan je linksaf een klein weggetje in, de Margaretha Boslaan. Er staat een bord die wijst naar ‘Het Zandenbos’. Dit weggetje loopt helemaal door naar de N310 (Nunspeet – Elspeet). Een erg leuk weggetje om eens te rijden.
Daarna was het ‘gesneden koek’. Via de Stakenbergweg weer richting De Houtsnip. Waar je dan natuurlijk even kan kletsen, iets drinken of het ondertussen beroemde balletje in pindasaus kan scoren! Al-met-al een erg leuke dagrit met veel mooie natuur en pittoreske dorpjes. De reacties waren erg positief en het weer zat geweldig mee! Wat willen we nog meer? En dat in een tijd waar we moeten leven met mondkapjes en de 1,5-meter-maatregel…
Remko
Redactie en TC
